The Science and Culture of Cocaine to Coke and Freud.

This ad comes from "Practical Druggist," volume 22, number 2, August 1907. 

Carl Koller, “the first to apply Cocaine in medicine,” was introduced to the substance by none other than Sigmund Freud; he used it as a topical anesthetic prior to eye surgery. William Halsted, on whom The Knick’s Dr. Thackery is based, pioneered the use of cocaine to block nerve sensation during surgery. People in the United States could buy cocaine over-the-counter until 1916.

Cocaine is yet an example of an important pharmacological discovery resulting from the collision between the Old World and the New. The modern world’s appreciation of the properties of cocaine began shortly after the discovery of the New World when reports began to filter back describing the fact that South American Indians could be frequently observed chewing the leaves of the coca shrub, Erythroxylum coca. There appeared to be two main reasons why they did this. Indeed, these are the same two reasons that its products are still used today—stimulation of the nervous system and local anesthesia.

For example, in 1539 Vicente de Valverde, who had accompanied Pizarro during his conquest of the Incas, wrote:

“. . . coca, which is the leaf of a small tree that resembles the sumac found in our own Castile, is one thing that the Indians are ne’er without in their mouths, that they say sustains them and gives them refreshment, so that, even under the sun they feel not the heat, and it is worth its weight in gold in these parts, accounting for the major portion of the tithes.”

 And in 1653 the priest Bernabe Cobo wrote:

“And this happen’d to me once, that I repaired to a barber to have a tooth pull’d, that had work’d loose and ach’d, and the barber told me he would be sorry to pull it because it was sound and healthy; and a monk friend of mine who happen’d to be there and overhearing, advised me to chew for a few days on Coca. As I did, indeed, soon to find my toothache gone.”

There is every reason to believe that the habit of chewing coca leaves together with lime rapidly became a habit not only among the Indians, but also among their Spanish masters. By the beginning of the nineteenth century, travelers from outside Spain, such as the German biologist Alexander von Humboldt, also began to send back reports about the remarkable properties of coca, particularly about how it allowed Indian workers to allay fatigue and hunger. For example, a report in the Gentleman’s magazine in London in 1817 observed:

The Indians masticate Coca and undergo the greatest fatigue without any injury to health or bodily vigor. They want neither butcher nor baker, nor brewer, nor distiller, nor fuel, nor culinary utensils.

 As we have seen, the early part of the nineteenth century was a time of great excitement and achievement in the organic chemistry of natural products. Alkaloids like morphine and caffeine were being isolated at a rapid rate, and it was natural for people to turn their attention to coca. Some progress was initially made demonstrating that the active principle of coca could be extracted into organic solvents. However, coca leaves were indifferent travelers, much worse even than tea, and getting large quantities of fresh leaves to Europe for analysis proved problematic. Nevertheless, in 1859 a German scientist named Carl Scherzer managed to import a large quantity of good quality coca leaves into Germany and gave them to Friedrich Wohler, a chemistry professor at the University of Gottingen. The professor then passed the leaves on to his graduate student Albert Niemann as an appropriate topic of investigation for his doctoral thesis. Niemann duly obliged, and isolated pure cocaine as a white crystalline substance that produced numbness when he placed it on his tongue. Unfortunately, Niemann also discovered mustard gas and died, probably from contact with this substance, the very next year. His colleague Wilhelm Lossen elucidated the chemical formula of cocaine in 1865, and the chemical structure was obtained by Richard Willstatter in 1898.

Cocaine is a tropane alkaloid, which means that it contains the heterocyclic tropane group, making it somewhat similar in structure to atropine, which as we have seen is a commonly used antagonist of muscarinic acetylcholine receptors. This interesting substance, also known as “belladonna,” is isolated from the deadly nightshade plant and, as we have mentioned, was what Runge used to dilate the pupils of a cat’s eye as a demonstration for Goethe. When considering the bipartite structure of the cocaine molecule, a question of immediate interest is whether its psychostimulant and anesthetic properties are derived from the same parts of the molecule?

The use of cocaine as a local anesthetic is itself an interesting story. It was none other than the young Sigmund Freud who developed a strong interest in the drug early in his career.15 Having acquainted himself with both its psychostimulant and local anesthetic properties, he passed his knowledge along to his colleague the ophthalmologist Karl Koller who, intrigued with the anesthetic properties of the drug, began to investigate its possible use as a topical anesthetic for eye surgery. His efforts were met with considerable success and his results widely disseminated. Eventually they were translated and published in the prestigious British medical journal The Lancet, where they were read by the pioneering American surgeon William Halsted. Halsted then attempted to use cocaine as an anesthetic for producing nerve block (i.e., the deadening of sensation due to an entire nerve) and found he could successfully carry out dental surgery on his medical students this way (students are less amenable to this kind of thing nowadays).

Results such as these were quickly followed by widespread adoption of cocaine as an effective local anesthetic in medical practice. However, it also became apparent that the drug produced toxic effects, primarily due to its actions on the cardiovascular system if it reached the systemic circulation, and so enthusiasm for its use gradually waned. Nevertheless, its evident utility encouraged the search for analogues of cocaine that would retain its local anesthetic effects but be free of its psychostimulant and toxic actions. Chemical synthetic efforts quickly demonstrated that it wasn’t the tropane portion of the molecule that produced effective anesthesia, and derivatives of the benzoic acid portion of the molecule starting with amino acid and amino ester derivatives were developed. These were mostly produced by the Hoechst company in Germany under the leadership of Dr. Alfred Einhorn, and soon gave rise to drugs such as procaine and lidocaine, and subsequently to a large number of other local anesthetics that are still in use today.Actually, cocaine is also still used for this purpose in particular instances, such as some types of ear, nose, and throat surgery due to its unusual ability to combine local anesthesia with vasoconstriction.

From coca to coke

It was in the nineteenth century that recreational use of cocaine also began to take off in Europe. In 1859 an Italian neurologist named Paolo Mantegazza visited Peru and performed a great deal of self-experimentation with coca, ranging from low to extremely high doses. He reported his experiences in a paper entitled “On the hygienic and medical values of Coca,” which discussed the drug’s ability to reduce hunger and fatigue, as well as to produce a mad mental “rush” at higher doses.13 This kind of literature started to increase interest in using the drug back in Europe. One notable feature over the years has been the development of different ways of taking the drug. To begin with, cocaine was readily available in a variety of drinks and tonics. These helped to cover up the basically bitter taste of the alkaloid. A good example was the Vin Mariani developed by the Corsican Angelo Mariani.

Vin Mariani was a concoction of cocaine in claret, which was certainly a very reasonable idea. Not surprisingly the combination of a good Bordeaux with cocaine sold extremely well. Not only did the drink have the attractive effects of both of its ingredients going for it but Mariani was also an excellent publicist, obtaining affidavits from all kinds of famous people. These included, believe it or not, both the pope and the chief rabbi of France. Eventually Mariani marketed a large number of cocaine products in addition to his wine, including tea, lozenges, and cigarettes.

Inspired by success of Vin Mariani, John Permberton, a drugstore owner in Columbus, Georgia, formulated his own version known as “Pemberton’s French Wine Coca.” However, when Fulton County where he lived prohibited the sale of alcohol, he had to change his drink and came up with a nonalcoholic version based on kola nut extracts and other ingredients in addition to coca. Kola nuts are another natural source of significant amounts of caffeine. Thus the original Coca Cola, as the drink was eventually named, contained both cocaine and caffeine. Coca Cola was originally sold as a “nerve tonic” and was claimed to have numerous health-giving and restorative powers. The cocaine content was radically reduced in 1903, but to this day coca leaves are still used to flavor the drink once most of their normal content of cocaine has been removed.

Cocaine hits the streets
For serious cocaine consumers, other products were also available in the late nineteenth century. Large drug companies such as Parke-Davis in Detroit also got into the cocaine game. They developed processes for the mass production of easily crystallizable and soluble salts like
hydrochloride, which could be accurately measured and dispensed. Finely powdered “lines” of cocaine could easily be “snorted” through a cut straw or rolled up banknote and would enter the well-vascularized mucous membranes in the nose and move from there into the blood and then the brain relatively quickly. Naturally, the most efficient way of taking cocaine, just like morphine, was to inject it intravenously. To satisfy this portion of the cocaine market, drug companies like Parke-Davis also came up with drug-taking paraphernalia such as nifty little boxes that contained syringes, needles, and supplies of cocaine all packaged together as a fashion accessory for the smart set. According to Parke-Davis’ own ads, cocaine “could make the coward brave, the silent eloquent, and render the sufferer insensitive to pain.” As we have seen with other powerful and potentially dangerous drugs, the end of the nineteenth and the beginning of the twentieth century was a time when these things were generally available and not illegal. In fact, cocaine could be purchased over the counter in the United States until 1916.

In recent years the consumption of cocaine has also been associated with innovations in how the drug is prepared, marketed, and used. Freebase or “crack” cocaine, which started to appear in urban areas in the 1980s, is often the method of choice today. Making crack is very simple and can be achieved with a few basic ingredients heated together in something like a spoon. The products can be collected and dried to form large crystalline “rocks.”

Crack cocaine vaporizes very easily—the sound of the heated rocks crackling being responsible for its name. These vapors can be inhaled and blood levels rapidly approach those produced by intravenous injection because of the extensive surface area allowing absorption into the pulmonary circulation, and the drug reaches the brain within a few seconds. On the other hand, cocaine salts such as the hydrochloride do not vaporize in this way and so cannot be used in this manner. A similar technique to the use of crack is known as “freebasing” in which the cocaine base is first precipitated out from its aqueous salt using alkali and then extracted into an organic solvent like ether and dried. However, as such preparations may still contain appreciable amounts of organic solvents they are likely to flare up when heated and this can be very dangerous, as might be imagined. Overall, there are numerous ways in which cocaine can be utilized today and these result in somewhat different drug experiences.

Unfortunately, cocaine is certainly very addictive and even today its use constitutes an enormous drug abuse problem throughout the world. The story has often been told of how many of the people who pioneered the use of cocaine, including Freud and Halsted, ended up as addicts. Today, cocaine addiction is still with us in a major way and it is not restricted to any particular part of society.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Excerpted from “Drugged: The science and culture behind psychotropic drugs” by Richard J. Miller. Copyright 2013. Oxford University Press. All rights reserved. Richard J. Miller is the Alfred Newton Richards Professor of Pharmacology at Northwestern University.

Gender struggles for women to find equality in sport - Kristen Worley

Kristen Worley, Advisory Chair, Researcher and Diversity Policy Development Adviser for the International Ethics & Research Centre

When the IOC has gone too far to determine a woman’s eligibility to compete

The recent Commonwealth Games in Glasgow showcased a significant shift in the games execution by incorporating the standard games format with the paralympic games format as one inclusive program, with a primary emphasis on human ability, performance and inclusion.  For 18 year old Dutee Chand from Orissa India, though, this was not meant to be as her dreams would be tragically altered just days before the opening ceremony. Here is why.

In 2012, the International Olympic Committee (IOC) and International Association of Athletics Federations (IAAF) released a blanket policy the Hyperandrogenism Rule. (1) The policy was presented to the world of sport, specifically targeting women as a required standard for eligibility to compete.  The purpose of the policy was to regulate an individual female athlete’s androgen level to compete under the umbrella of “fairness”.  The IOC and IAAF created this policy, with their own chosen expert medical panel, recommending that the athlete is not eligible to compete in women’s competition if she has normal androgen sensitivity and serum T levels above the lower normal male range (10nmol/L). They chose an arbitrary definition with the absence of normative statistics of androgen levels in a high-level female athlete population, completely ignoring science and multiple factors that define a successful high performance athlete.

Historically, the IOC have a horrible track record of gender testing the female athletes without sound scientific support and spanning over several decades, which has only harmed dozens of women.  However, prior to the 2000 Olympic Games in Sydney the IOC stated that the compulsory gender testing of all female athletes would be discontinued due to inadequate science and complaints by the athletes, and amid growing concerns over human rights and discrimination towards women. 

Though the IOC would like the world of sport to believe they have discontinued the gender testing of the female athletes, that is not exactly the case. The advancements in biosciences have allowed the screening to become more refined. The Hyperandrogenism rule is gender testing, only repackaged and rebranded. It is a tool designed to segregate and crystallize gender conformity, to eliminate the spectrum of natural occurring human form and assure maintenance of western femininity, having nothing to do with competitive performance or fairness. 

Elevated androgen levels in women are common and particularly in female athletes. This occurs, on average, to one out of five women during their reproductive years between the ages 8 and 45. Like men, women have varying natural occurring androgens in their bodies, which play an important role in proper regulation of the body and are particularly important in an athlete’s development.

Through the hyperandrogenism test, a healthy female athlete with raised androgen levels is forced to have her androgen levels lowered through invasive pharmaceutical hormone therapy, combined, with surgical removal of her reproductive organs, which will shock the athlete’s body into menopause making the athlete unwell, having to commit to lifelong Hormone Replacement Therapy (HRT), and causing a return to high performance competition, impossible.

In a most recent report, the IAAF has admitted to the lack of definitive research linking female hyperandrogenism and sporting performance. What is problematic is that there is no clear scientific evidence proving that a high level of testosterone is a significant determinant of performance in female sports. (2) The policy design has also allowed the IOC and IAAF to transfer the burden and liability onto national federations to ensure that athletes comply with pre-Games testing.  If an athlete is found to have elevated androgens, she will then become ineligible to compete in international competitions, even before leaving their country. 

Dutee has just finished a promising junior athletics career with a personal best, placing 6th at the 2013 World Youth Championships, and had she competed in Glasgow, would have never qualified for either the 100m or 200m women’s finals. Dutee is now overwhelmed, given little information, and has been left feeling that there is something wrong with her body and that she needs to be medically “fixed” in order to resume competition. To address Dutee’s eligibility, India Athletics had told her that if she wishes to continue to compete she must undergo treatment, now deemed by experts as a violation of medical ethics and abuse.

Sadly, this is not a unique occurrence. As recently as the 2012 London Olympics four young South Asian athletes were treated for elevated androgens. Like Dutee, they were persuaded by the IAAF and agreed to treatment, which took place last year in Montpellier, France. The leading physician who performed the surgeries published reports stating the intervention was “unnecessary” and these young Olympians were, in fact, “healthy”. (3) These women were 18, 19, 19, and 21 years of age.

In recent days, there has been an outpouring of support from within India, combined with international expertise to help Dutee.  With assistance, she now has greater clarity of the situation and understands what would occur if she were to agree to the suggested course of treatment and how it would impact her health and her athletic career.  With support from the Indian government and experts, a course of action through the Court of Arbitration in Sport (CAS) in Lausanne is being discussed to challenge the IOC on the validity of the policy, reclaiming Dutee’s eligibility to compete and removing the policy altogether from sport.

 References:

(1) IOC Regulations on Female Hyperandrogenism. Published June 2012. 

(2) Stéphane Bermon, Pierre Yves Garnier, Angelica Lindén Hirschberg, Neil Robinson, Sylvain Giraud, Raul Nicoli, Norbert Baume, Martial Saugy, Patrick Fénichel, Stephen J. Bruce.  Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism JCEM Serum Androgen Levels in Elite Female Athletes, Published August 2014. 

(3) Patrick Fénichel, Françoise Paris, Pascal Philibert, Sylvie Hiéronimus, Laura Gaspari, Jean-Yves Kurzenne, Patrick Chevallier, Stéphane Bermon, Nicolas Chevalier, and Charles Sultan.  Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism JCEM Molecular Diagnosis of 5_-Reductase Deficiency in 4 Elite Young Female Athletes Through Hormonal Screening for Hyperandrogenism, Published April 30th 2013. 

Article  published  by International Working Group on Women and Sport (IWG).

The New Artist! - © J M John Marshal, Srishti School Of Dry Lab Art

In every corner of that lab
Arrays of descartian machines
Machines with brains and
Machines without brains!

The taste of machines
Iterating like an endless loop
Floods those petri dishes
And corrupts the agar seas!

Some protocols and procedures
Meaningless religious chants!
protocol driven monster machines!
A day to day violence over little friends!

Love never touches these microbes!
Count and kill, what else in the lab?
Biological factory machine!
Productive bitch!

In the absence of machine styles
It is filed of garland
In the rose agar surfaces
Beautiful clusters of bacterial blankets!

White stars in petri dishes!
Glowing with the music channeled from genes!
Let we tie the lab coats
As a performance artist!

Let we throw away all those books!
Let we burn all those protocols!
Discover the "life-unseen" with love
Transplant some hearts with art, in the molecular fields!

Andrew Krasnows "Shitkickers" and Lacanian Psychoanalysis - © J M John Marshal ,Srishti School Of Dry Lab Art

Art, certainly has trespassed its boundaries on the media from that which is made. Bioart, the art practice of using the biological materials in the art or having a biological medium, has been raising as the new form of art, which combines unexpected and non-classical approaches to the body of art and the artistic perception.

Well, Andrew Krasnow the artist well known for using the human skin as the media for his art explores the ways by which his art expresses the universality of human suffering and pain. The art work "shitkickers" is a pair of boots made from the skin donated by volunteers for medical research. The pair of boots although seem doesn't have a shocking content, reveals some controversial attitude once we are informed that those pairs of boots are made from the source of human skin.

How does "shitkickers"  displays the human pain? why it is viewed as a controversial art work by its critics? In order to address these questions let we take a lacanian psychoanalytic approach.

The reason for a sudden shock when we find that the work is formed from the human skin is that it reveals "too much" about the "real" human condition. The artwork certainly represents a representation of the rupture of ego. the ego allows us to conceive a structured, organized view of the human body. In more precise words the consistency of human body. The force what freud had defined as the one which is a threat to the consistency image of the human body is the "death drive", the negative and the mortifying force.

In this way the "shitkickers" reveals about the inconsistency of human body. The human body in reality is inconsistent, while the to cope up with the failure of this inconsistency a certain stable "ego" figure of the human body is represented. "Shitkickers" challenges this image of consistency, the fantasy figure of a structured body. The "misplaced skin" which threatens the "image of body", with "the misplaced skin taking the shape of a boot,rather than covering the body".

A further clear analysis can be done if we apply the concept of abjection by Julia Kristeva. The skin in the work of andrew is certainly out of the symbolic order of the battery of signifiers that signify "body".  



"since the abject is situated outside the symbolic order, being forced to face it is an inherently traumatic experience, as with the repulsion presented by confrontation with filth, waste, or a corpse - an object which is violently cast out of the cultural world, having once been a subject. Thus the sense of the abject complements the existence of the superego - the representative of culture, of the symbolic orderin Kristeva's aphorism, "To each ego its object, to each superego its abject""-Kristeva

The above passage explains why the snickers are named as "shitsnickers", the one that is filth or waste that we exclude outside, to remain in the symbolic order. As we see that as the sense of abject complements to the existence of the superego/the cultural body, no wonder Andrew kransnows "shitkickers" and his other works in his own words reflect the American nationalism.

The trauma or the lacanian "REAL" which we know is the only universal one. Hence no wonder "shitkickers" specify the universal trauma, yet representing the culture in whom the artist is located.

Bioart as we see in the work of Andrew Kransnows represents the trauma of the artist, rather via the theme of the art, but via the medium of the art itself !.

சாந்தி சௌந்திரராஜன் - விஜய் விக்கி

“தன் வீட்டில் தொலைக்காட்சி வசதி இல்லாத செளந்திரராஜன், ஊரில் வழக்கமாகத் தொலைக்காட்சி பார்க்கும் அந்த வீட்டின் வாசலில் மறுகியபடி நின்றிருந்தார். மிகுந்த தயக்கத்திற்குப் பின் அங்கு நாடகம் பார்த்துக்கொண்டிருந்த வீட்டுக்காரரிடம் ‘எம்மக இன்னைக்கு ஓட்டப்பந்தயம் ஓடுறா, டிவி’ல காட்டுவாகளாம்… ஒரு அஞ்சு நிமிஷம் பாக்கனும்பா…’ என்றதும் சீரியல் பார்த்த பொதுஜனங்கள் கோபத்தில் சீறத்தொடங்கினார்கள். யாரோ ஒரு நல்ல மனிதரின் கரிசனத்தின் விளைவால், பலபேரின் ‘உச்’களுக்கு மத்தியில் விளையாட்டு சேனல் மாற்றப்பட்டது. சில நிமிடங்களில் தன் மகள் ஓடும் அந்தப் போட்டி திரையில் பளிச்சிட்டது. பல சாதனைகள் புரிந்த வெளிநாட்டு வீராங்கனைகளுக்கு மத்தியில் தன் மகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக முன்னேறும்போது, தன் மனதிற்குள் ‘வந்திடும்மா சாந்தி…. வந்திடும்மா….’ என்று சொல்ல, எல்லையை அடையும்போது தன் மகள் இரண்டாம் இடம்… மகிழ்ச்சியில் கண்ணீர் பெருக்கெடுத்தது அந்த ஏழை அப்பாவிற்கு…!”

புதுக்கோட்டை சாந்தி 2006இல் தோஹாவில் நடந்த ஆசிய விளையாட்டுப் போட்டியில் வெள்ளிப்பதக்கம் வென்றபோது, ஒரு பிரபல வார இதழில் செய்தி இப்படித்தான் போடப்பட்டிருந்தது. பதினொரு சர்வதேச பதக்கங்கள், ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட தேசிய பதக்கங்கள் பெற்ற சாந்தியின் ஆசிய விளையாட்டு போட்டி கனவு வென்றதை, தமிழகமே தனக்கான வெற்றியாக நினைத்து கொண்டாடிய தருணங்கள் அவை. ஆசிய அளவிலான போட்டிகளில் மட்டும் 4 தங்கப்பதக்கங்கள், 6 வெள்ளிப்பதக்கங்கள், 1 வெண்கல பதக்கம் என கலந்துகொண்ட போட்டிகள் அனைத்திலும் கழுத்தில் பதக்கத்தோடு திரும்பிய வெற்றி வீராங்கனை இவர். தமிழக அரசின் சார்பில் பதினைந்து லட்சம் பரிசுத்தொகை, பிரம்மாண்ட தொலைக்காட்சி பெட்டி என்று நம் அரசு தன் கடமையை(?) செய்யவும் மறக்கவில்லை.

வறட்சியின் பிடியிலும், வறுமையின் கொடுமையிலும் சிக்கித்தவிக்கும் புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தின் கத்தக்குறிச்சியைச் சேர்ந்த சாந்தியின் வறுமையை விளக்க வேண்டுமானால் ஒரு நிகழ்ச்சியைக் கூறினால் போதும். சாந்தியின் வெற்றியை பற்றி அவர் நண்பர் கேட்டபோது, “எங்கப்பா செங்கச்சூலையில் வேலை பார்க்கிறார். தினமும் ஏழு கிலோமீட்டர் வேலைக்கு ஓடிச் சென்று உழைத்துத்தான் எங்களைக் காப்பாற்றினார். எனக்குப் பிறகு இருக்கின்ற மூன்று தங்கைகளையும் என்னையும் காப்பாற்ற என் அப்பா ஓடுவதை நிறுத்த வேண்டுமானால், நான் வேகமாக ஓடவேண்டும் என்ற ஒரே சிந்தனையில்தான் ஓடினேன்…ஓடும்போது சக வீராங்கனைகளைவிட, என் கண்களுக்கு எனது தங்கைகளே தெரிந்தார்கள்” என்றார். தன் கவலைக்கெல்லாம் தீர்வு கிடைத்ததாய் எண்ணி மகிழ்ந்து, அதைக் கொண்டாடும் சூழல் வருவதற்கு முன்பே “பாலின பரிசோதனை” வடிவில் சாந்திக்குச் சோதனை வந்தது. சாந்தியை அப்படி சோதனை செய்யும்போது, தமிழ் தெரிந்த ஒருவரும் அங்கே இல்லை.தான் எதற்காகச் சோதிக்கப்படுகிறோம்? என்ற கேள்விக்கு விடை தெரியாமலேயே, அவரைப் பற்றிய பாலியல் பரிசோதனைக்கான விடையை வெளியிட்டனர் அந்த மருத்துவக் குழுவினர்.

அந்தச் சோதனையில் அவருக்குச் சில ஹார்மோன்கள் அதிகப்படியாக இருப்பதாகவும், அதனால் சாந்தி உடலளவில் ஆண்தன்மை பெற்றவர் எனவும் கூறப்பட்டு, அவருடைய வெள்ளிப்பதக்கம் பறிக்கப்பட்டது. அதுமட்டுமல்லாமல் இனி எந்த விளையாட்டு போட்டிகளிலும் அவர் விளையாட முடியாதபடி தடை விதிக்கப்பட்டது. இந்திய ஊடகங்கள் (குறிப்பாக தமிழ் ஊடகங்கள்) சாந்தியின் பாலின குழப்பத்தை வியாபாரமாக்கின. எந்த வார இதழ் சாந்தியின் பெற்றோரின் உருக்கத்தை வரிவடிவில் பதிவு செய்ததோ, அதே இதழின் அட்டைப்படத்தில் “சாந்தி பெண் இல்லை…!” என்ற தலைப்புடன் செய்தி வெளியிட்டது…. (இப்போதுவரை சாந்தியை இந்த ஊடகங்கள் திருநங்கையாகவே பார்த்து வருவது அறியாமையின் உச்சமென்றே சொல்லலாம்!)

இவ்வளவும் சாந்தி தமிழகம் திரும்புவதற்கு முன்பு நடந்தேறிவிட்டது. இந்தச் செய்திக்கு பிறகு சில நாட்களில் நாம் சாந்தியை மறந்துவிட்டோம். ஒரு பெண்ணின் பாலின அடையாளத்தை மறுப்பது எவ்வளவு பெரிய சீரழிவை நோக்கி சம்பந்தப்பட்ட நபரை கொண்டு செல்லும் என்பது சாந்தி மட்டுமே உணர்ந்த உண்மை. மீண்டும் சில காலத்தில் வறுமையின் பிடியில் சிக்கித் தவித்தார், தன் பெற்றோருடன் செங்கல் சூளையில் தினக்கூலியாக வேலைக்குச் சென்றார் ஆசிய விளையாட்டுப் போட்டியில் பதக்கம் வென்ற அந்த வீராங்கனை. சமூகத்தின் ஏளனப்பார்வையிலும், “எப்போதும் அவருடைய பாலின அடையாளத்தை சந்தேகக்கண் கொண்டு பார்க்கும் சமுதாயத்தின்” அலட்சிய பார்வையிலும் சிக்கித்தவித்த சாந்தி ஒரு நிலையில், பூச்சி மருந்தை உட்கொண்டு தற்கொலைக்கு முயன்றார். மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டுத் தீவிர சிகிச்சைக்கு பிறகு காப்பாற்றப்பட்டார்.

“இந்தப் பிரச்சினையால எங்க மத்த பொண்ணுக கல்யாணமும் கேள்விக்குறியா இருக்கு!” என்று புலம்பும் சாந்தியின் அம்மா மணிமேகலையின் ஆதங்கம் நியாயமானது.

“இப்போவல்லாம் அந்தப் போட்டியில் ஏன்தான் ஜெய்ச்சேனோ’ன்னு தோணுது” என்ற சாந்தியின் ஆற்றாமையும் நம்மால் புரிந்துகொள்ள முடியாத வலியின் விளைவுகள். பரிசாகப் பெற்ற பணத்தையும் கூட தடகள பயிற்சிக்கூடம் ஒன்று புதுகையில் தொடங்கியதன் மூலம் விளையாட்டிற்கே செலவழித்தார் சாந்தி. இவருடைய பட்டறையில் பட்டை தீட்டப்பட்ட வைரங்கள் இரண்டு சென்னையில் நடந்த மரத்தான் தொடர் ஓட்டத்தில் முதல் மற்றும் மூன்றாம் இடத்தைப் பிடித்தார்கள். ஆனால், மேற்கொண்டு அந்தப் பயிற்சி மையத்தை தொடர முடியாத அளவிற்கு பண நெருக்கடி ஏற்பட்டதால், மீண்டும் கத்தக்குறிச்சியில் செங்கச்சூலையில் வேலைக்குச் செல்ல வேண்டிய சூழலும் உருவாகிவிட்டது.இப்படி தொடங்கிய இடத்திற்கே திரும்பி வந்துவிட்ட சாந்திக்கு, மிச்சம் கிடைத்தது “இவள் பெண் அல்ல” என்கிற பட்டமும், ஏளனப்பார்வையும் தான். இந்த வார்த்தைகளுக்குப் பின்னால் குற்றவாளியாக நாம்தான் இருக்கிறோம் என்பதை நாம் இன்னும் உணரவில்லை.

தென்னாப்ரிக்காவைச் சேர்ந்த தடகள வீராங்கனை காஸ்டர் செமன்யா என்கிற வீராங்கனையும் இதே போன்ற பாலின பரிசோதனையால் பதக்கம் பறிக்கப்பட்டவர்தான். 2009 பெர்லினில் நடந்த உலக சாம்பியன்ஷிப் போட்டியில் தங்கம் வென்ற செமன்யாவின் பதக்கம், அந்த சோதனைக்கு பிறகு பறிக்கப்பட்டது. ஆனால், அதன் பின் நடந்தது என்ன தெரியுமா? நாடு திரும்பிய செமன்யாவை தென்னாப்ரிக்க விளையாட்டுத்துறை அமைச்சர் நேரில் சென்று ‘தாங்கள் இருப்பதாக’ ஆறுதல் கூறினார். தென்னாப்ரிக்க பிரதமர் செமன்யாவிற்கு ஆதரவாக, அந்தச் சோதனையை எதிர்த்து கடுமையான எதிர்ப்பை பதிவுசெய்தார். அந்நாட்டு அரசே அவருக்கு ஆதரவாக ஐக்கிய நாடுகள் அவையில் வழக்கு தொடர்ந்து, வெற்றியும் கண்டது. 2012ஆம் ஆண்டு லண்டனில் நடந்த ஒலிம்பிக் போட்டிகளின் தொடக்க விழாவில், தென்னாப்ரிக்காவின் சார்பாக அந்நாட்டு கொடியை கையில் ஏந்தி சென்றவர் அதே காஸ்டர் செமன்யாதான்.

மூன்று ஆண்டுகளில் அந்தப் பெண்ணுக்கு நியாயம் கிடைத்தது.எட்டு வருடங்களில் சாந்தி அனுபவித்த கொடுமைகளோடு, செமன்யாவின் மூன்று வருட யுத்தத்தின் வெற்றியை தொடர்புபடுத்திப் பார்த்தாலே, நாம் எதைச் செய்ய தவறினோம் என்பது நமக்கு புரியும். இதுவரை சாந்திக்காக மத்திய அரசு, மாநில அரசு மட்டுமல்ல மாவட்ட நிர்வாகம் கூட பக்கபலமாக நிற்கவில்லை என்பதுதான் நாம் வெட்கி தலைகுனிய வேண்டிய உண்மை. சில லட்சங்கள் பரிசோடு சாந்தியை நாம் மறந்துவிட்டோம், ஒரு நல்லரசின் கடமையை தென்னாப்ரிக்காவை பார்த்து நாம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய நிலைதான் உள்ளது.

Santhi Soundarajan at The American College, Madurai 
© Srishti Madurai 

“ஒரு தலித் பெண்ணாகவும், ஏழையாகவும் இருப்பதால்தான் நான் கண்டுகொள்ளப்படவில்லை. ஒருவேளை அரசை உலுக்கும் அளவிற்கு எனக்குச் சாதி பின்புலமா, பண பலமோ இருந்திருந்தால் நான் கண்டுகொள்ளப்பட்டிருக்கலாம்….” கண்கள் கலங்க சாந்தி சொன்ன இந்த வார்த்தைகளில் நிச்சயம் உண்மை இருக்கவே செய்கிறது. 

நீண்ட காலமாகவே பாலின பரிசோதனையின் நம்பகத்தன்மை பற்றி பல அறிவியல் அறிஞர்களும் விமர்சித்தே வருகின்றனர். ஒரு மனிதனின் பிறப்புறுப்பை வைத்து மட்டுமே குறிப்பிட்ட மனிதரின் பாலின அடையாளத்தை வரையறுக்க முடியாது, அதே போல குரோமோசோம் அமைப்பை பொருத்து மட்டுமே கூட பாலின அடையாளத்தை அறுதியிட்டு கூறமுடியாது. விளையாட்டு வீரர்களின் உடலிலிருந்து சில திசுக்களை எடுத்து, அதில் இரண்டு X குரோமோசோம்கள் இருக்கிறதா என்பதைக் கண்டறிந்தார்கள். அப்படி இரண்டு எக்ஸ் குரோமோசோம்கள் (XX) கண்டறியப்பட்டால், குறிப்பிட்ட மனிதரை பெண் என்று வரையறுத்தார்கள். ஆனால், அறிவியலின்படி XXY குரோமோசோம் அமைப்பு பெற்ற ஆண்களும் உண்டு, ஒரே எக்ஸ் குரோமோசோம் அமையப்பற்ற பெண்களும் உண்டு.

இவை மருத்துவக் குறைபாடுகள்தானே தவிர, பாலின வேறுபாடு இல்லை என்பதைப் பலரும் குறிப்பிடுகிறார்கள். அதனால் XX குரோமோசோம்கள் திசுக்களில் இருப்பதை வைத்து பாலின அடையாளத்தைத் தீர்மானிப்பது பலராலும் எதிர்க்கப்பட்டது. அதன்பின்பு SRY எனப்படும் மரபணு உடலில் இருக்கிறதா? என்ற பரிசோதனை செய்யத் தொடங்கினார்கள். அதாவது குறிப்பிட்ட அந்த மரபணு ஆண்களுக்கு இருக்கும் Y குரோமோசோமில் மட்டுமே காணப்படும் என்பதால், அந்த மரபணு காணப்படும் விளையாட்டு வீரர்கள் பெண்களுக்குரிய போட்டியில் கலந்துகொள்ளத் தடைவிதிக்கப்பட்டது. மேலோட்டமாக பார்த்தால், இது சரியாகத் தெரிந்தாலும் குறிப்பிட்ட SRY மரபணு பற்றி முழுமையாக நாம் தெரிந்துகொள்ளும்போது அதன் குழப்பமான இருப்பை நம்மால் உணரமுடியும்… அதாவது, ஒரு குழந்தை கருவில் இருக்கும்போதே அதன் பாலினம் தீர்மானிக்கப்படுகிறது… நாம் மேற்சொன்ன அந்த மரபணுதான் விரை உருவாவதற்கும், அதிலிருந்து டெஸ்ட்டோஸ்டீரோன் எனப்படும் ஹார்மோன் உருவாவதற்கும் காரணியாகச் செயல்படுகிறது. இந்த ஹார்மோன்தான் கருவை ஆண் குழந்தையாக உருவாக்குகிறது. Y க்ரோமோசம் இருப்பதாலும், SRY மரபணு இருப்பதாலும் மட்டுமே ஒருவரை ஆண் என்று வரையறுக்க முடியாது.

உடலியல் மற்றும் உயிரியல் ரீதியாக பிறக்கும் பெண் குழந்தைக்கும் கூட ஒய் குரோமோசோம் இருப்பதற்கான வாய்ப்புண்டு. அப்படிப்பட்ட பெண்களுக்கு ஒய் க்ரோமோசம் இருக்கலாம், SRY மரபணு இருக்கலாம், அவ்வளவு ஏன் டெஸ்ட்டோஸ்டீரோன் கூட இருக்கலாம். ஆனால், அந்த ஹார்மோன் செயலாற்ற தேவையான காரணிகள் இல்லாததால், அவற்றால் கருவை ஆண் குழந்தையாக்க முடியாது. ஆகையால், அந்த கரு பெண் குழந்தையாகத்தான் உருவாகும், தன்னை அப்படித்தான் உணரும்… இந்த நிலைக்கு மருத்துவப் பெயராக “ஆண்ட்ரோஜென் இன்சென்சிடிவிடி சிண்ட்ரோம் (androgen insensitivity syndrome)” என்று பெயர். சாந்திக்கு இருப்பதும் இந்தப் பிரச்சினைதான். அவருக்கும் ஒய், குரோமோசோம், SRY மரபணு, டெஸ்ட்டோஸ்டீரோன் ஹார்மோன் எல்லாம் இருந்தும் அவை செயலற்ற நிலையில் இருப்பவையே. கருவில் இருந்தது முதல் இப்போது வரை அவர்  பெண் தான் என்பதில் எவ்வித மாற்றமும் இல்லை.

1990களில் இருந்தே பாலின சோதனை தொடர்பாக குழப்பமான மனநிலையில்தான் ஒலிம்பிக் கமிட்டி இருந்துவருகிறது… இந்தக் குழப்பத்தைச் சாதகமாக்கித்தான் செமன்யாவிற்கு அந்நாட்டு அரசு நியாயம் பெற்றுத்தந்தது. ஆனால், சாந்தி விஷயத்தை நம்மவர்கள் யோசிக்கக்கூட நினைக்கவில்லை.

“எனக்கு சச்சின் டெண்டுல்கரை யார் என்று தெரியாது” என்று சொன்ன மரியா ஷரபோவா’வை கரித்துக் கொட்டும் நம்மில் எத்தனை பேர் சாந்தியை நினைவில் வைத்திருந்தோம்?

“எனக்கு சாந்தியை தெரியாது!” என்று சொல்வதில் நமக்கு கொஞ்சமும் உறுத்தல் இருப்பதில்லை. ஒரு விளையாட்டு வீராங்கனை தான் பதக்கம் வென்றதற்காக வருத்தப்படும் சூழல் நிலவும் ஒரே நாடு நம் நாடாகத்தான் இருக்கும். கடந்த ஆண்டு பெங்களூருவில் விளையாட்டுப் பயிற்சியாளர்களுக்கான படிப்பில் சேர்ந்த சாந்தி, இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு அதற்கான சான்றிதழை பெற்றார். சாந்தியை போன்ற வீராங்கனைகளை இனியாவது ஊக்குவித்து, வாய்ப்புகளை ஏற்படுத்திக் கொடுத்தால் மட்டுமே “ஒரு வெண்கல பதக்கத்திற்காக ஒலிம்பிக் பதக்கப் பட்டியலை ஏக்கத்தோடு பார்த்திடும்” இந்தியனின் கனவு நிறைவேறும். இப்போதுவரை சாந்தியின் வீட்டில் கழிப்பறை வசதி கூட இல்லை, முறையான மின்சார வசதி இல்லை. அதுமட்டுமல்ல, அத்திப்பூத்தாற் போலத்தான் மூன்று வேளை உணவு கூட அவருக்குச் சாத்தியமாகிறது.

“ஒலிம்பிக்கில் பதக்கம் வெல்ல வேண்டும்!” என்ற கனவோடு விளையாட்டில் கால்பதித்த சாந்தியின் கனவு இப்போதெல்லாம், “தங்கைகளின் திருமணம், அப்பா அம்மாவை உட்கார வைத்து சாப்பாடு போடணும்!” என்கிற அளவுக்குச் சுருங்கிவிட்டது.சாந்தியை நாம் உருவாக்க தவறிவிட்டோம், இனி சாந்தியை போன்ற விளையாட்டு வீரர்களை அவரே உருவாக்கும் வகையில் சிறப்பான களம் அமைத்துக்கொடுக்கவும், வாய்ப்பு கொடுத்திடவும் மத்திய மாநில அரசுகளை கைகூப்பிக் கேட்டுக்கொள்கிறேன்….!

Questions on Intersex - APA

1. What does intersex means ?

A variety of conditions that lead to atypical development of physical sex characteristics are collectively referred to as intersex conditions. These conditions can involve abnormalities of the external genitals, internal reproductive organs, sex chromosomes, or sex-related hormones. Some examples include:

• External genitals that cannot be easily classified as male or female 
• Incomplete or unusual development of the internal reproductive organs 
• Inconsistency between the external genitals and the internal reproductive organs 
• Abnormalities of the sex chromosomes 
• Abnormal development of the testes or ovaries 
• Over- or underproduction of sex-related hormones 
• Inability of the body to respond normally to sex-related hormones

Intersex was originally a medical term that was later embraced by some intersex persons. Many experts and persons with intersex conditions have recently recommended adopting the term disorders of sex development (DSD). They feel that this term is more accurate and less stigmatizing than the term intersex.

2. How common are Intersex conditions? 

There is no simple answer to this question. Intersex conditions are not always accurately diagnosed, experts sometimes disagree on exactly what qualifies as an intersex condition, and government agencies do not collect statistics about intersex individuals. Some experts estimate that as many as 1 in every 1,500 babies is born with genitals that cannot easily be classified as male or female.

3. Are Intersex conditions always apparent at birth ? 

Not always. Some intersex conditions cause babies to be born with genitals that cannot easily be classified as male or female (called ambiguous genitals). These intersex conditions are usually recognized at birth. The first four conditions listed above—congenital adrenal hyperplasia, 5-alpha-reductase deficiency, partial androgen insensitivity syndrome, and penile agenesis—are in this category. Other intersex conditions, including the last four conditions listed above—complete androgen insensitivity, Klinefelter syndrome, Turner syndrome, and vaginal agenesis—usually do not result in ambiguous genitals and may not be recognized at birth. Babies born with these conditions are assigned to the sex consistent with their genitals, just like other babies. Their intersex conditions may only become apparent later in life, often around the time of puberty.

4. What are some examples for Intersex conditons? 

Congenital adrenal hyperplasia, in which overproduction of hormones in the adrenal gland causes masculinization of the genitals in female infants. 

• 5-alpha-reductase deficiency, in which low levels of an enzyme, 5-alpha-reductase, cause incomplete masculinization of the genitals in male infants 
• Partial androgen insensitivity, in which cells do not respond normally to testosterone and related hormones, causing incomplete masculinization of the genitals in male infants 
• Penile agenesis, in which male infants are born without a penis 
• Complete androgen insensitivity, in which cells do not respond at all to testosterone and related hormones, causing female-appearing genitals in infants with male chromosomes 
• Klinefelter syndrome, in which male infants are born with an extra X (female) chromosome, which typically causes incomplete masculinization and other anomalies 
• Turner syndrome, in which female infants are born with one, rather than two, X (female) chromosomes, causing developmental anomalies 
• Vaginal agenesis, in which female infants are born without a vagina

read more here: Understanding Intersex

What is intersex?

“Intersex” is a general term used for a variety of conditions in which a person is born with a reproductive or sexual anatomy that doesn’t seem to fit the typical definitions of female or male. For example, a person might be born appearing to be female on the outside, but having mostly male-typical anatomy on the inside. Or a person may be born with genitals that seem to be in-between the usual male and female types—for example, a girl may be born with a noticeably large clitoris, or lacking a vaginal opening, or a boy may be born with a notably small penis, or with a scrotum that is divided so that it has formed more like labia. Or a person may be born with mosaic genetics, so that some of her cells have XX chromosomes and some of them have XY.

Though we speak of intersex as an inborn condition, intersex anatomy doesn’t always show up at birth. Sometimes a person isn’t found to have intersex anatomy until she or he reaches the age of puberty, or finds himself an infertile adult, or dies of old age and is autopsied. Some people live and die with intersex anatomy without anyone (including themselves) ever knowing.

Which variations of sexual anatomy count as intersex? In practice, different people have different answers to that question. That’s not surprising, because intersex isn’t a discreet or natural category.

What does this mean? Intersex is a socially constructed category that reflects real biological variation. To better explain this, we can liken the sex spectrum to the color spectrum. There’s no question that in nature there are different wavelengths that translate into colors most of us see as red, blue, orange, yellow. But the decision to distinguish, say, between orange and red-orange is made only when we need it—like when we’re asking for a particular paint color. Sometimes social necessity leads us to make color distinctions that otherwise would seem incorrect or irrational, as, for instance, when we call certain people “black” or “white” when they’re not especially black or white as we would otherwise use the terms.

In the same way, nature presents us with sex anatomy spectrums. Breasts, penises, clitorises, scrotums, labia, gonads—all of these vary in size and shape and morphology. So-called “sex” chromosomes can vary quite a bit, too. But in human cultures, sex categories get simplified into male, female, and sometimes intersex, in order to simplify social interactions, express what we know and feel, and maintain order.

So nature doesn’t decide where the category of “male” ends and the category of “intersex” begins, or where the category of “intersex” ends and the category of “female” begins. Humans decide. Humans (today, typically doctors) decide how small a penis has to be, or how unusual a combination of parts has to be, before it counts as intersex. Humans decide whether a person with XXY chromosomes or XY chromosomes and androgen insensitivity will count as intersex.

In our work, we find that doctors’ opinions about what should count as “intersex” vary substantially. Some think you have to have “ambiguous genitalia” to count as intersex, even if your inside is mostly of one sex and your outside is mostly of another. Some think your brain has to be exposed to an unusual mix of hormones prenatally to count as intersex—so that even if you’re born with atypical genitalia, you’re not intersex unless your brain experienced atypical development. And some think you have to have both ovarian and testicular tissue to count as intersex.

Rather than trying to play a semantic game that never ends, we at ISNA take a pragmatic approach to the question of who counts as intersex. We work to build a world free of shame, secrecy, and unwanted genital surgeries for anyone born with what someone believes to be non-standard sexual anatomy.

By the way, because some forms of intersex signal underlying metabolic concerns, a person who thinks she or he might be intersex should seek a diagnosis and find out if she or he needs professional healthcare.

Thanks to © Intersex Society of North America 1993-2008

Poems of Pain - © Gopi Shankar

I - Torment

I am trying to run away from the torment of my flesh...

I am trying to run away from the unreal to real......

I am trying to run away from the voice of heart...

oh my mind be with me ... my heart is full of pain

heal me with the eternal touch

make me to sit ... i know i am a mad

clear my madness

i do not want to live on forms,

i do not want to live on words,

i do not want to live on thoughts,

i do not want to live on emotions......

Love me my heart...

you are the voice of yourself.... i said myself

then don't believe in this mortal...

but love is immortal which leads human to be a mortal...

love is a homicide

you act as frombe...

get rid of my being i hate you because you love my pain.....

I love death ,,,,

though i aspire for death

who can say why, i live on

my destiny lies in one direction,

I am travelling another road.....

i love death.... its paining 

the words of my heart is unspoken language

there it got wounded in depth....

...

love does not let me die,

pain does not let me live...

i love death

to free myself from the burning sun  

II - Love

The most beautiful quality ....................which is with meaning but meaningless ......................simply handsome but beautiful too

not see the eyes of dark but not ugly 
questions are questions without purpose because there is no cause and purpose

.....This is not me my heart but This is truth and nothing is truth because there is no truth and false

no one knows nothing because there is no nothing because there is no, no in me

endless....will end....will not ....may be

love love love

III - Pain

My trust,
my promise,
my relation &
my heart........ he is impregnable
i am not aware of his gaze emanated in my heart
to skiz & rift
it palpate my silence the four do'not make a noise but it pains a lot .......... 

IV - Real Joy

The Joy rise from the pain is immeasurable

oh i love pain because you are taking me to the depth of joy
to understand the reality around me &
to accept who i am i
beyond concepts & ideas....
i am happy
i am happy
i am happy
because i know the darkest part of happiness now.....